Marek Hłasko – legenda Warszawy lat 50-tych, urodził się 14 stycznia 1934 roku w Warszawie. Zadebiutował tomem opowiadań Pierwszy krok w chmurach ukazał się w 1956 roku. Hłasko był wtedy dziennikarzem „Po Prostu” oraz współpracownikiem „Nowej Kultury”. Jego debiutem zachwycili się niemal wszyscy, a książkę uznano za manifest młodego pokolenia. Na łamach „Twórczości” opublikował opowiadania Pętla oraz Ósmy dzień tygodnia, a na łamach „Panoramy” opowieść Głupcy wierzą w poranek, która potem znalazła się w książce pod zmienionym tytułem Następny do raju. Wszystkie te utwory doczekały się ekranizacji.
W roku 1958 pisarzowi przyznano Nagrodę Literacką Wydawców i stypendium na wyjazd do Paryża. W Paryżu ukazały się nakładem Instytutu Literackiego w jednej książce Cmentarze. Następny do raju. Po nagonce na pisarza rozpętanej na łamach prasy krajowej, Hłasko najpierw nie chciał, a potem nie mógł już wrócić do Polski. Swoje utwory publikował na łamach paryskiej „Kultury” i w Londynie. Sporo podróżował: do Szwajcarii, Włoch czy Berlina Zachodniego. W 1966 roku znalazł się w USA, gdzie zaprzyjaźnił się z Romanem Polańskim i Krzysztofem Komedą. Osiadł w Kalifornii, gdzie udało mu się zdobyć licencję pilota, co było jego młodzieńczym marzeniem. Cały czas pisał: Opowiem wam o Esther, Sowa, córka piekarza oraz Piękni dwudziestoletni. Niestety, żaden z tych utworów nie ukazał się w kraju, ponieważ władze PRL-u objęły go całkowitym zakazem publikacji. W latach 1980–1981 nakładem podziemnego wydawnictwa ABC w Krakowie ukazało się sześć jego książek. W ostatnich latach życia pisarz pracował nad powieścią Palcie ryż każdego dnia, rozgrywającą się w Ameryce w środowisku lotników. Powieść ta wydrukowana została dopiero w odcinkach na łamach „Miesięcznika Literackiego” w latach 1981–1982.
Zmarł 14 czerwca 1969 roku w Wiesbaden w RFN, miał 35 lat. W 1975 roku staraniem matki pisarza, jego prochy został sprowadzone do Warszawy i złożone na cmentarzu Powązkowskim. Na grobie wykuto napis: „Żył krótko, a wszyscy byli odwróceni”.
Rok 2024 decyzją Sejmu został ogłoszony Rokiem Marka Hłaski, który „potrafił nasycić banalne motywy i tematy zaczerpnięte z potocznego życia głęboką treścią egzystencjalną”.
